امام رضا (علیه السّلام) در سفر طوس در شهر نیشابور که مردم آن دیار از
حضرتش تقاضای حدیث نمودند، «قال ابی عن ابیه عن جده .... عن رسول الله،
قال الله تبارک و تعالی: کلمه لا اله الا الله حصنی فمن دخل حصنی امن من
عذابی» خداوند متعال میفرماید : کلمه لا اله الا الله (اعتقاد به توحید)
دژ محکم من است پس هر کس در این دژ محکم من وارد شود، از عذاب من در امان
خواهد بود.
آنگاه امام به راه افتادند، پس از چند قدم روی به جمعیت نموده،
فرمودند: « ولکن بشرطها و شروطها و انا من شروطها». امام در این حدیث،
تمام سلسله راویان آن تا زمان پیامبر را که امامان میباشند، ذکر میکند و
شرط نجات از عذاب را رسیدن به کلمه طیّبه لا اله الا الله معرفی میکند و
در واقع همان جملههای امیر المؤمنین و امام صادق (علیه السّلام) را به
مردم میگوید که برای رسیدن به مقام عبودیت و داخل شدن در حصن حصین لا اله
الا الله، طریقی غیر از اقتداء به اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) که
اوصیای آن حضرت میباشند و مقام امامت پس از پیامبر (صلی الله علیه وآله)
به آنان رسیده است، وجود ندارد و باید آنان را شناخت تا به مقام عبودیت محض
رسید.
بنابراین اعتقاد شیعه به امامت و وصایت ائمه اطهار (علیهم السّلام)
مطلبی است که پیامبر عظیم الشأن اسلام آن را بارها اعلان فرمودهاند و ائمه
بزرگوار نیز در طول حیات نورانی و با برکت خویش آن را به مردم گوشزد
نمودهاند و از روز نخست رحلت پیامبر (صلی الله علیه وآله) عدهای از
بزرگان صحابه، مانند سلمان، ابوذر، مقداد، عمّار پیرو واقعی و فدایی علی
- علیه السّلام- گشتند و از آن زمان تاکنون شیعیان چنین بوده و هستند،
بنابراین ادعای مقام امامت، تبلور و نمود حقیقی سخنان پیامبر اسلام (صلی
الله علیه و آله) و امامان معصوم (علیهم السّلام) میباشند، نه سخنی و یا
فکری ساخته و پرداخته افکار شیعیان.